Mijn kladden en mijn lurven, zitten bij de pakken neer
Had alles in de smiezen, en met mijn snel gepakte biezen
Nog tijdig uit de voeten,
In de luren en de maling,
Kwam ik hier
Ik raak de kluts voortdurend kwijt
Door het wisselen van plaats en tijd
In het papier

Als een schout bij nacht, sta ik op een brug te staren
Naar de Admiralengracht
De sterren en de maan, ik zie ze wiegen op het water
Geven geen coördinaten, maar ik weet wel waar ik ben
Ik ben niet thuis
Ik ben mezelf een raadsel, uit een eicel, uit een zaadcel,
Uit een stukgeslagen fles ontsnapte geest

Vallen vallen
Overal doorheen
Zachtjes landen
En staren om me heen
Zonder een horizon
Zonder een horizon

Een schip vaart uit, met knollen voor citroenen
Naar een land van spek en bonen
Waar niemand nog wil wonen
Waar later altijd nooit is, en nergens hier
Waar de buit is verdeeld, de grenzen zijn getrokken
Hapklare brokken
Voor de wapenhandelaar en de bankier
Waar testosteron
Het voer wordt voor kanonnen
De woede is ontgonnen
Geen plaats meer voor de krekel of de mier
En ik ben hier

Vallen vallen
Dwars door alles heen
Zachtjes landen
En bang voor iedereen
Voorbij mijn horizon
Voorbij mijn horizon

Er is een plek op de wereld, waar geschreven staat
Uitgehakt in steen, zodat de boodschap niet vergaat:

“De wereld is een brug
Dus ga eroverheen
Maar bouw je huis er niet op
Bouw je huis er niet op (2x)”
En ik bouw mezelf een huis (2x)
Van prikkeldraad en steen