De meeuwen cirkelen rond De meeuwen cirkelen rond De kranen torenen hoog boven het havenfront De meeuwen cirkelen rond De meeuwen cirkelen rond Ik sta te wachten op de pont van de overkant Refrein 1 De pont legt aan, met luid geraas En spuugt zijn lading op de wal We gaan aan dek, en varen af Gedachten sleuren me mee in een vrije val Wie weet de weg naar het huis van het licht, En het duister, waar is haar verblijf? Wat kwam er terecht van al je dromerijen? Het had eigenlijk niet zo veel om het lijf Al het zelfbedrog, de leugens, de half verdraaide feiten, De pretenties van je tong Ik hoor ze woord voor woord! Woord voor woord – Woord - In schaamte gesmoord Refrein 2 Een vaste burcht, bent U mijn Heer De wind veegt de tranen van mijn wang Het water schuimt, het Beest verschijnt Waarom ben ik zo godvergeten bang? De meeuwen cirkelen rond De meeuwen cirkelen rond De kranen torenen dreigend boven het havenfront De meeuwen cirkelen rond De meeuwen cirkelen rond Het water onder mijn kont trekt me naar benee Was jij niet op weg Naar een stad aan het water, voor een boodschap of zo?

Toen ik een kleine jongen was, zeiden mijn ouders op een dag We moeten je iets vertellen, we hebben lang genoeg gewacht Kun jij een geheim bewaren, ’t is ook voor je eigen lijfsbehoud Ik zei toen snel, ‘natuurlijk wel’! En het codewoord was ‘fout’ Ik was een heel bang jongetje Dus ik hield mijn kaken op elkaar Om het geheim te bewaren Was liegen geen bezwaar Ik zou veel liever eerlijk zijn Maar dat ging nou eenmaal niet Ik nam niemand in vertrouwen Echte vriendjes had ik niet Refrein Liters tijd heb ik verspild door het familiegeheim Een jas voor de winter, een jas voor het strand Voor alle seizoenen….. En later toen ik groter werd, Bleef ik zoals ik was Ik schaamde me voor alles Bleef een vreemde in de klas Met ieder jaar dat ik groeide, Groeide het geheim Er bleef steeds meer aan kleven Het leek gemaakt van lijm Want ik wilde heel graag meedoen Maar bleef altijd op een afstand Ik ging nooit naar het midden Verkoos de rafelrand Vriend en vriendin, zagen te vaak mijn rug Want ik werd snel onrustig En sloeg dan op de vlucht Refrein Liters tijd heb ik verspild door het familiegeheim Kilo’s leven heb ik vergald door het familiegeheim Misschien dacht u: in het laatste couplet wordt alles wel geopenbaard Maar ik heb al zoveel jaar gezwegen Ik vind ’t de moeite niet meer waard Dus als de deksel straks op mijn kist gaat Zijn mijn geheimen uitgewist En wees maar niet teleurgesteld U heeft er echt niets aan gemist Refrein Liters tijd heb ik verspild door het familiegeheim Kilo’s leven heb ik vergald door het familiegeheim Een jas voor de winter, een jas voor het strand Voor alle seizoenen…..

Op de hoek van het Spui staat een man – Hij speelt Hawaiian gitaar Western swing en jazzy tunes in oude stijl – Uit een lang vervlogen jaar De ene lick na de andere rijgt hij aan elkaar Met achteloos gemak en ik denk, hoe speelt hij het klaar Ik ben op weg naar mijn werk, en ik ben al wat laat Maar gebiologeerd blijf ik staan Hij draagt een ouderwets pak, een geruite sjaal Een hoed met een gleuf op zijn hoofd Als ik hem zelf niet gezien of gehoord had Had ik het van niemand geloofd En ik applaudisseer, spreek hem aarzelend aan Vraag, geeft u ook les, want ik heb thuis ook zo’n ding staan Maar hij ziet me niet eens, speelt onverstoorbaar door Ik druip af en ga naar kantoor De volgende dag kom ik weer langs het Spui – Maar hij staat er niet deze keer En waar ik ook zoek in de jaren daarna Ik zie hem nooit meer Was ik terug in de tijd, van de wederopbouw Toen de muziek werd geboren waar ik zo van hou? Was het de geest van Bob Dunn, die zich verveelde, En die me even liet merken, hoe krukkig ik zelf speelde? Op de hoek van het Spui stond een man Met een hoed en een Hawaiian gitaar

instrumental

Ik sta hier met de koffers en een winterjas, te wachten bij de trap We moeten ons straks melden, we hebben een oproep gehad De kinderen zijn onrustig, mijn vrouw beent door het huis Een laatste blik op wat ze achterlaat, misschien komen we ooit weer thuis De gordijnen aan de overkant zijn de hele morgen al dicht Ik hoor geen geluid van boven, op de overloop brandt geen licht Het begint mij te benauwen, deze trap, de portiek, de straat Ik probeer maar niet te denken, aan wat ons te wachten staat O Westerbork, een toekomst grauw en vaag O Mokum, wat ben je stil vandaag Ik had een baan als leraar aan een middelbare school Gaf les in nieuwe geschiedenis, Bildung was het parool Wat moet je eigenlijk leren, als je steeds meer wordt geïntimideerd De klassen werden leger, het net sloot zich steeds meer Mijn broer en zijn vrouw met hun groentezaak, in die drukke Jodenbree - Het was meestal sappelen tot ‘s avonds laat, hun leven viel niet mee De wijk werd weer eens afgezet, dit keer geen ontkomen aan Hun kinderen al in de onderduik, maar zijzelf zijn opgehaald O Westerbork, een toekomst van de baan O Mokum, wat ben je leeg voortaan Break Ik kijk vanuit een helikopter, naar een lange goederentrein Ik zie een besneeuwd landschap, wat zou de lading zijn? Opeengepakte mensen, door het geratel totaal versuft Misschien is er nog een sprankje hoop, die wordt straks uitgeblust Break Een man kijkt om zich heen in de Weesperstraat, wat een verre vreemde stad Er staat haast geen huis meer overeind, zijn verleden is gejat De mensen lopen langs hem heen, want het leven gaat weer door Geen tijd om te lang stil te staan, bij alles wat hij verloor Geen tijd om langer stil te staan, het leven gaat weer door Hij heeft nog een naheffing te voldoen aan het belastingkantoor O Sobibor, zo ver bij ons vandaan O Mokum, zeg wist je nog zijn naam …… O Mokum, herken je nog jouw naam?

Er groeit gras tussen de stenen, en een kraai zit te loeren op het dak Van een roestige loods, op dit verlaten station, alles gaat hier op zijn dooie gemak Een oude tram staat gerangeerd, op een opstelspoor Er is iemand aan het lassen, ik hoor geluid van een boor Ik voel me thuis in dit niemandsland, waar niemand bij hoort Ik moet denken aan een meisje, waarmee ik ooit iets had Ze zei probeer maar niet me te begrijpen, maar graaf verder naar je eigen schat Ze was verliefd op mijn beste vriend, maar die wilde haar niet Toen zijn eigen vriendin hem voor een ander verliet Met zijn drieën gevangen, in een cirkel van verzwegen verdriet Break Ik stap een kroeg in voor een biertje, een stamgast kijkt me dreigend aan Hij zeg jij moet je nergens mee bemoeien, wat hier gebeurt gaat jou geen flikker aan Ik zeg jongen het is mij wel goed, en ik loop naar de deur Stap naar buiten in een schemerlicht, van een onaardse kleur Er groeit gras tussen de stenen, en een kraai zit te loeren op het dak

Mmm mmm Mmm mmm Ik heb een hekel aan mijn lijf En dat is wederzijds Het is een heel slecht huwelijk Tussen mij en mijn lijf Mijn lichaam doet me pijn De lange godvergeten dag Ik probeer het te vergeten Met gezang en met gelach Ik heb een hekel aan mijn lijf En mijn lijf haat mij Ik voer het gezonde voeding En mijn buik reageert met kramp En als geen pil meer werken wil Giet ik het vol met drank Ik heb een hekel aan mijn lijf En mijn lijf haat mij Mijn lijf gaat steeds maar door En dat begrijp ik niet Als ik mijn lijf zou zijn, zou ik zeggen Ik stop er mee subiet En omgekeerd als mijn lijf Eens een dagje mij zou kunnen zijn Al dat gesodemieter zou ervaren Misschien kreeg het dan wel spijt Van al die zinloze pesterijen De allergieën en eczeem Ik krijg het letterlijk voor mijn kiezen En die rug werkt ook niet mee Ik heb een hekel aan mijn lijf En dat is wederzijds Ik denk niet dat het ooit nog goed komt Tussen mij en mijn lijf Maar ’s avonds voor het slapen Verzoenen wij ons maar We kunnen immers met niemand ruilen We moeten verder met elkaar Mmmm mmmm

De golven spoelen de lijken aan In het zicht van de haven verdronken De poort van de hemel niet opengegaan De boot naar het geluk gezonken Met veertig man op een boot voor tien Die moest onder het gewicht wel bezwijken Als Mozes het beloofde land wel gezien Dan toch het niet mogen bereiken Sommigen hebben iets meer geluk Gered door grotere schepen Maar vaak brengen die ze weer terug Er wordt geen oog toegeknepen Het fort Europa blijft stevig op slot Voor hen die een beter lot zoeken Wij zijn hardvochtig en bovenal bot Vergeten de heilige boeken Die zeggen dat je helpen moet Dat je de naakten moet kleden De hongerigen moeten worden gevoed Wat we in woord wel beleden Maar wanneer het er echt op aan komt Heeft iedereen wel een reden De vreemdeling die op onze deur klopt Is alleen welkom in onze gebeden Op een eilandje komen ze aan Daar wonen de vissers van mensen Het is een deel geworden van hun dagelijks bestaaan Je zou ze een beter lot wensen Maar ze delen hun dorp, hun brood en hun kerk De zee kent immers geen muren Terwijl de rest van de wereld toekijkt en zwijgt, En denkt, het zal mijn tijd wel duren

In 1535, kwamen ze bijeen In een huis in de Zoutsteeg bij de Dam Hendrik Hendriksz profeteert, en Baef Claesd zingt een psalm En Dirk glasmaker, is ook van de partij Daarna komen de anderen, Geerte, Adriaan en Steven Het gezelschap raakt al snel geëxalteerd. Margarete, Claes en Gerrit, Steef schoenmaker en Anneke En Hendrik leest teksten uit de schrift Over het koninkrijk dat spoedig komen zou En Dirk stopt plots een gloeiend kooltje in zijn mond Omdat hij dacht dat ‘t hem niet deren zou Hij verbrandt zijn tong en mond, Hendrik noemt hem dan het Kind Het kind dat zalig worden zou En het Kind gooit vervolgens zijn pantoffels in het vuur En de profeet zegt, dit is duidelijk Gods wil Leg al je wapens af, trek al je kleren uit En doe als Dirk, want dit is het uur Ze deden als gezegd, en daar stonden ze dan naakt De vrouwen zelfs geen koord meer in hun haar En tot slot stak de profeet het huis in lichterlaaie Zo gingen ze de straat op, hartje winter, bitter koud ’t Rijk Gods proclamerend op de Dam Iedereen werd wakker door het nachtelijk kabaal en keek met afschuw naar hun naaktheid en hun dans door merg en been hun ijselijk gezang Ze zongen wee, wee, wee de wrake Gods Wee, wee, wee de wrake Gods Het duurt niet al te lang, of de schutterij komt in het geweer En de Dopers belanden in ‘t cachot En zelfs in detentie, verbazen ze iedereen Was het de duivel, die hen bezeten had? Ze weigeren alle kleren, smijten aardewerk kapot En dansen op de scherven in het rond Want niets van deze aarde had voor hen nog enige waarde Ze verwachtten het nieuw Jerusalem En na hun executie, zag je ze bungelen op de Dam Hun naakte lijven wiegend in de wind Het waren doodgewone mensen, bedwelmd door hun geloof Maar verder net zo machteloos als wij Gevangen in de waanzin van hun tijd Ze zongen wee, wee, wee de wrake Gods Wee, wee, wee de wrake Gods