op een terras in de zon
nemen we afscheid van elkaar
en lieve god, wat hou ik van haar
haar ogen, haar stem, en haar handen die ook
nee, niet wachten,
dit is het moment

maar het weer sloeg om
en we moesten maar gaan
en we gingen op zoek naar haar fiets
we praatten nog wat,
maar de sfeer was al weg
en ik dacht bij mezelf, het is niets

en de wind, stak op
en de eerste donderklap
zwarte wolken, kwamen snel dichterbij
een snelle zoen en een groet,
nou tot ziens, hou je goed
en we bellen en we mailen wel weer

en ik liep naar de tram
dacht aan haar lieve wang
weer dat zinkend gevoel als altijd
en de wind en de slagregens geselden mij
dit was het moment,
en het moment ging voorbij

en waar haal je zo gauw, een nieuwe vandaan
hmmm, een nieuwe vandaan?
wacht nou maar af, er komt weer wat aan
bij de volgende wassende maan

verkleumd en doorweekt
mijn gevoel uitgespoeld
kwam ik thuis,
werd door stilte omringd
ik bel haar op, ja ik ook
wat een takkeweer, hey waardeloos
gelukkig zijn we allebei veilig thuis”

ik droog me af voor de spiegel
daar zie ik de man
de man die het allemaal wel weet
die ironische glimlach die naar medelij zweemt
en die me mijn laatste illusie ontneemt
en waar haal je zo gauw, een nieuwe vandaan
hmmm, een nieuwe vandaan?
te lang geleden, voorbijgegaan
te laat, dus laat het maar gaan

te lang geleden, en te ver hier vandaan
te laat, dus laat het maar gaan